Zaburzenia równowagi u psa z powodu stresu. Jeśli Twój pies się trzęsie, może to być oznaka strachu, niepokoju lub nawet stresu. Silne emocje, takie jak strach, niepokój czy podekscytowanie mogą powodować drżenie psa — jest to szczególnie widoczne u małych psów, ale może dotyczyć także bardzo dużych ras. Teoretycznie udar może przydarzyć się psu w każdym wieku, jednak najczęściej dotyka on osobniki starsze, borykające się z nadwagą, chorobami serca oraz nadciśnieniem. Udarem u psa nazywamy ostry i niepostępujący proces patologiczny, obejmujący tkankę nerwową w czasie dłuższym niż doba. U samic dojrzewanie płciowe trwa dłużej, nawet do 14-16 miesiąca życia. Wykastrowanie psa za wcześnie wiąże się z ogromnym ryzykiem, że odbierzemy zwierzęciu dopływ istotnych dla jego rozwoju hormonów. Hormony te wpływają nie tylko na zachowania związane z rozmnażaniem, ale również na wzrost kości i stawów, a także rozwój Udar cieplny u psa – grupy ryzyka. Oczywistym jest, że udar u psa jest efektem przegrzania. Nie oznacza to jednak, że niebezpieczeństwo czyha na naszego pupila wyłącznie podczas upalnych, letnich dni. W rzeczywistości do udaru cieplnego może dojść także wiosną, jesienią, a nawet zimą, gdy pies zbyt długo leży w ostrym słońcu. Udar u psa: objawy, leczenie, skutki i zapobieganie wylewowi u psa ⭐ https://cowsierscipiszczy.pl/udar-mozgu/ Vay Tiền Online Chuyển Khoản Ngay. PIESKIE ŻYCIE, CZYLI – NIE DLA PSA … SŁOŃCE … Zbliżający się sezon letni, który nam - ludziom - radośnie kojarzy się z korzystaniem z pakietu dobrodziejstw oferowanych przez aurę, dla naszych czworonogów stanowi często okres mało przyjemny i trudny do przetrwania. Zasadniczym powodem tych rozbieżności jest odmienny sposób radzenia sobie z nadmiarem ciepła pobieranego ze środowiska przez nas- ludzi od naszych czworonożnych przyjaciół. Aby w pełni zrozumieć zakres niebezpieczeństwa wynikającego z łatwości, z jaką nasz pupil może nabawić się porażenia, konieczne jest zrozumienie podstawowego mechanizmu zawiadującego termoregulacją. Otóż, podczas kiedy człowiek emituje nadmiar ciepła za pomocą szeregu gruczołów potowych znajdujących się w skórze, pies dysponuje bardzo ograniczonym spektrum regulacji termicznej. Nie posiada on gruczołów potowych, poprzez które w naturalny sposób schładzałby organizm. Jedynym sposobem jakim dysponuje nasz pupil, jest odparowywanie wody poprzez jamę ustną, odbywające się poprzez znane nam „ziajanie”. Jest to stosunkowo niewielka powierzchnia w odniesieniu do masy ciała psa, stąd też skłonności do przegrzewania są niewspółmierne w porównaniu z człowiekiem. Efektem tego jest fakt, iż już stosunkowo niewysoka dla nas temperatura otoczenia, jaką jest np. 25-30 C dla naszego czworonoga stanowić może temperaturę zagrażającą jego zdrowiu. Fakt ten wymaga podkreślenia głównie z uwagi na to, że problem udaru kojarzony jest w ostatnim czasie z sytuacjami zamykania psów w nagrzanych samochodach. Tymczasem, problem ten, niezwykle z resztą istotny i słusznie nagłaśniany medialnie, stanowi ekstremalny już przykład braku odpowiedzialności oraz bezmyślności ludzkiej. Każdy organizm eksponowany na działanie nadmiaru ciepła oraz intensywnych promieni słonecznych, narażony jest na nieprzyjemne, a wręcz niebezpieczne skutki w postaci udaru cieplnego. Pod pojęciem udaru rozumiemy szereg zaburzeń, które wynikają głównie z niewydolności oddechowej i krążeniowej. Do najbardziej niebezpiecznych należy zapalenie opon mózgowych spowodowane ich wcześniejszym przekrwieniem a w efekcie stanem zapalnym; zasadniczą przyczyną tej dolegliwości jest przegrzanie głowy. OBJAWY UDARU: Symptomami, które powinny zwrócić naszą uwagę i zmobilizować do natychmiastowych działań są między innymi: nadmierne ziajanie i ślinotok spłycenie oddechu i jego nieregularny rytm suchość śluzówek (wargi, nos, zaciemnienie języka oraz dziąseł) wysoka temperatura ciała (temperatura fizjologiczna waha się od ok 37,5-38,5 °C) reakcje ze strony układu pokarmowego (wymioty, biegunka) drgawki, omdlenia, utrata przytomności lub osłabienie psa Istnieje jednak szereg objawów wtórnych, które są spowodowane nadmiernym odparowaniem wody z organizmu zwierzęcia prowadzącego do odwodnienia. Dochodzi wówczas do zaburzeń krążeniowych wynikających z zagęszczenia krwi (zjawisko hipowolemiczne); efektem tego zjawiska jest spowolnienie krążenia krwi w naczyniach obwodowych doprowadzające do niedotlenienia i w efekcie, do zamierania komórek a także do zaburzeń metabolicznych na poziomie komórkowym, mogących doprowadzić do śmierci zwierzęcia. Niebezpieczeństwo udaru dotyczyć może każdego psa, niemniej istnieje tzw. „grupa podwyższonego ryzyka”, na którą pragniemy zwrócić uwagę Państwa. Szczególnie narażone na przegrzanie są: psy o obniżonej kondycji fizycznej(chore, weterani, suki ciężarne, psy otyłe) szczenięta, które szybciej przegrzewają się z uwagi na mniejsza wydajność powierzchni schładzania organizmu (mniejszy język) rasy brachycefaliczne (buldogi, boksery czy mopsy), o krótkich przewodach nosowych są narażone na szybkie ich wysuszenie i w efekcie przegrzanie oraz odwodnienie organizmu psy posiadające bujną szatę psy o ciemnej- czarnej sierści psy eksponowane na nadmiar ciepła lub emisję promieni słonecznych – umieszczone w boksach, budach, pozbawione możliwości schronienia się przed ciepłem W myśl zasady, że zawsze lepiej jest zapobiegać niż leczyć, pragniemy zwrócić uwagę Państwa na kilka aspektów, które pomogą uniknąć niebezpieczeństwa udaru cieplnego. Nadrzędnym i wiodącym działaniem jest chronienie psa przed ekspozycją na wysoką temperaturę oraz nasłonecznienie. Aby temu sprostać należy pamiętać o kilku podstawowych działaniach: Unikamy wyprowadzania psów podczas upałów; staramy się aby spacery miały miejsce wczesnym rankiem lub wieczorem, kiedy temperatura jest nieco niższa Unikamy pełnego nasłonecznienia; jeśli pies musi przebywać na wolnym powietrzu, zapewniamy mu dostęp do miejsc zacienionych Dbamy o to, aby pupil miał stały dostęp do chłodnej, najlepiej zmineralizowanej, niegazowanej wody W przypadku psów ras posiadających bujną szatę przeprowadzamy przed sezonem letnim zabiegi mające na celu zmniejszenie jej obfitości (strzyżenie, trymowanie) Ograniczamy aktywność ruchową psa podczas upałów; jeśli już udajemy się na spacer, pamiętamy o zabraniu wody oraz miski. Staramy się wybierać miejsca zacienione, nie eksponowane na promienie słoneczne Jeśli pies musi nosić kaganiec, dbamy o to by był to model w którym swobodnie może napić się wody oraz otwierać pysk w celu schładzania. W upalne dni nie zalecamy stosowania kagańców weterynaryjnych, które ciasno oplatają pysk uniemożliwiając prawidłowy proces chłodzenie. Nie są również zalecane kagańce zabudowane wykonane ze skóry, które mogą powodować odparzenia kufy. W czasie pobytu przy akwenach wodnych zachęcamy psa do wchodzenia do wody lub samodzielnie staramy się namaczać mu sierść. Podczas plażowania zwracamy uwagę na to, aby nasz pupil nie przebywał zbyt długo na słońcu, nawet jeśli on sam nie wykazuje inicjatywy do szukania cienia. Jeśli pomimo podjętych starań dojdzie do sytuacji, że zauważymy jakiekolwiek niepokojące objawy mogące świadczyć o tym, że nasz piesek mógł ulec udarowi cieplnemu, natychmiast powinniśmy podjąć działania mające na celu zniwelowanie niepożądanych skutków i powstrzymanie niepożądanych następstw. Przede wszystkim umieszczamy psa w chłodnym, zacienionym miejscu i robimy mu okłady z mokrego ręcznika w okolicy karku, głowy oraz podbrzusza. Pamiętajmy, że nie stosujemy metod gwałtownego schładzania psa, (wrzucanie do lodowatej wody, bardzo zimne okłady itp.) gdyż efektem takich działań może być szok termiczny. Poimy psa zmineralizowaną niegazowaną wodą lub elektrolitami; zwracamy uwagę na to, aby nie aplikować zwierzęciu płynów w sposób zagrażający jego życiu, np. poprzez ich wlewanie do jamy ustnej wbrew woli psa. Możemy też podać do lizania kostkę lodu. Podkreślamy, że podjęte przez nas działania mają jedynie charakter prewencyjny i ukierunkowane są na udzielenie psu pierwszej, niezbędnej pomocy, ukierunkowanej wyłącznie na powstrzymanie postępu niepożądanych skutków. ZAWSZE, KOLEJNYM KROKIEM JEST JAK NAJSZYBSZA KONSULTACJA Z WETERYNARZEM, KTÓRY PODEJMIE DECYZJĘ O DALSZYM LECZENIU I DO NIEJ STANOWCZO ZACHĘCAMY !!!! Czym objawia się niewydolność nerek u psa, jakie są jej przyczyny i do jakich schorzeń może doprowadzić? I czy mocznica u psa jest groźna? Zapraszam do artykułu! Każdy właściciel swojego psa chce, aby jego pupil był zdrowy i aktywny przez całe swoje życie. Pamiętamy o regularnej profilaktyce (szczepienia, odrobaczania, ochrona przed pasożytami zewnętrznymi), odpowiednio zbilansowanej diecie, regularnych spacerach i oczywiście o nieograniczonej dawce miłości. Równie ważne są także regularne badania krwi i moczu. Mocno zachęcam wszystkich opiekunów do regularnego kontrolowania krwi swoich pupili – przynajmniej raz w roku. W szczególności dotyczy to psów powyżej 5 roku życia. Niektóre choroby są bardzo podstępne, a ich objawy zaczynają być widoczne dopiero w wysokim stopniu zaawansowania. Przykładem może być przewlekła niewydolność nerek u psa, która daje objawy bardzo późno, kiedy nerki są już zniszczone nawet w 75%. Rola nerek w organizmie Nerki psa są narządem parzystym. Oprócz wytwarzania moczu, podstawowe ich zadanie polega na oczyszczaniu krwi ze szkodliwych produktów przemiany materii. Kolejne funkcje nerek to: utrzymywanie właściwego stężenia płynów i składników mineralnych w organizmie, utrzymywanie prawidłowego odczynu pH moczu, utrzymywanie prawidłowego ciśnienia krwi, wchłanianie zwrotne, wytwarzanie erytropoetyny – hormonu odpowiedzialnego za produkcję erytrocytów, regulacja równowagi kwasowo-zasadowej przez wstrzymywanie bądź wydalanie jonów wodorowych, wydalanie końcowych produktów przemian białkowych, produkcję czynnej formy witaminy D. Co to jest niewydolność nerek? Niewydolność nerek u psa pojawia się, kiedy około 75% narządu przestaje pełnić swoją funkcję. Szkodliwe produkty przemiany materii są gromadzone, powodując ciężkie zatrucie całego organizmu. Mocznica u psa, inaczej uremia (łac. uraemia), to zespół objawów spowodowany krańcowym upośledzeniem funkcji nerek. Dochodzi do szeregu zaburzeń, które dotyczą całego organizmu i praktycznie wszystkich jego narządów. Niewydolność nerek u psa dzielimy na postać ostrą i przewlekłą. Ostra niewydolność nerek u psa Ostra niewydolność nerek to stan nagły. Dochodzi do niego zaledwie w ciągu kilku godzin lub dni od zadziałania czynnika wywołującego. Ostra niewydolność nerek u psa może pojawić się w wyniku nagłego obniżenia ciśnienia krwi (wstrząs, alergia, niewydolność serca, udar cieplny), przy silnych wymiotach i biegunkach, zapaleniu trzustki. Czynnikiem wywołującym ostrą niewydolność nerek mogą być także toksyny, takie jak metale ciężkie, niektóre leki oraz infekcje bakteryjne. W przypadku większości przyczyn wywołane uszkodzenie nerek jest odwracalne, jeśli zostanie natychmiast zastosowane leczenie. Przewlekła niewydolność nerek u psa Na przewlekłą niewydolność nerek zapadają najczęściej psy powyżej 8 roku życia. Przewlekła niewydolność nerek może się rozwijać na podłożu rozmaitych schorzeń, między innymi: idiopatycznego zapalenia tkanki śródmiąższowej nerek, amyloidozy, leptospirozy, babeszjozy, chorób nowotworowych nerek, hiperkalcemii, ostrego zapalenia nerek, zakażeń bakteryjnych, urazów, niewydolności serca i wielu innych. Niektóre rasy są predysponowane do wystąpienia tej choroby, takie rasy jak: Cocker spaniel, Shar pei, Lhasa apso, Shih tzu, angielski foxhound, norweski elkhund, alaskan malamut, sznaucer miniaturowy, pudel, doberman, rottweiler, Soft-coated wheaten terier, Golden retriever, Bull terier, Cairn terier, Beagle, owczarek niemiecki, berneński pies pasterski, samojed. Przy ostrej niewydolności nerek objawy są nagłe. Może pojawić się silne osłabienie, biegunka, wymioty, drastyczny spadek ilości wydalanego moczu lub jego całkowite zatrzymanie. Inne objawy to spowolnienie pracy serca, drgawki, utrudnione oddychanie, zapach z pyska podobny do woni moczu, owrzodzenie jamy ustnej i języka. Ostra niewydolność nerek u psa to stan zagrażający życiu naszego pupila. Przy wyżej opisanych objawach trzeba szybko zgłosić się do najbliższego lekarza weterynarii. Przy przewlekłej niewydolności nerek objawy pojawiają się stopniowo. Pierwsze, jakie możemy zauważyć u naszego psa, to większa ilość pobieranej wody, większa ilość wydalanego moczu. Psy mogą stać się smutne, osłabione, tracić na wadze. Z powodu postępującego odwodnienia sierść robi się matowa, a skóra mniej elastyczna. Z czasem może dochodzić do wymiotów, biegunek, brzydkiego zapachu z jamy ustnej. Zachowanie psa chorego na nerki może być także odmienne – jego koordynacja ruchowa może być zaburzona. Mocznica u psa – leczenie Przewlekła niewydolność nerek u psa jest chorobą nieuleczalną. Niestety nie da się przywrócić funkcji nefronom, które zostały już uszkodzone. Można jedynie wspomagać organizm, spowalniając dalszy postęp choroby i niejako trzymać ją w ryzach. Leczenie jest różne w przypadku niewydolności ostrej i przewlekłej. W obu przypadkach bardzo ważne są kroplówki, które oczyszczają organizm z toksycznego mocznika. Dodatkowo stosuje się leki przeciwwymiotne (wysoki poziom mocznika powoduje mdłości), przeciwbólowe (wysoki poziom mocznika powoduje ból), leki wychwytujące fosfor i podnoszące poziom potasu (przy niewydolności nerek bardzo często dochodzi do nadmiernego gromadzenia się fosforu i niedoborów potasu). Przy przewlekłej niewydolności bardzo często potrzebne są także leki obniżające ciśnienie, wspomagające apetyt, a także zwiększające poziom czerwonych krwinek w organizmie. Odpowiednie leczenie wdraża zawsze lekarz weterynarii na podstawie wyników badań krwi, moczu i stanu psiego pacjenta. Niewydolność nerek u psa – dieta Karma dla psa z niewydolnością nerek powinna charakteryzować się kilkoma cechami. Po pierwsze – musi być odpowiednio zbilansowana. Po drugie musi zawierać obniżony poziom białka i fosforu. Po trzecie powinna być smaczna, ponieważ przy niewydolności nerek bardzo często psy nie mają w ogóle ochoty na jedzenie. Kolejną cechą karmy nerkowej jest ochrona układu naczyniowego, gdzie wybrane składniki odżywcze mają za zadanie wspieranie filtracji w nerkach. Ważna jest także odpowiednia zawartość przeciwutleniaczy: kombinacja syntetycznych przeciwutleniaczy pomaga chronić komórki organizmu przed agresywnym działaniem produktów przemiany materii; wspierają mechanizmy obronne organizmu i zapobiegają przedwczesnemu starzeniu się komórek. Chore nerki u psa. Jak ochronić pupila? Jeśli chcemy uchronić naszego psa przed niewydolnością nerek, musimy dbać o jego dietę. Warto karmić psy gotowymi, zbilansowanymi karmami. Jeśli mamy psa seniora, powinniśmy przejść na karmę odpowiednią do jego wieku. Dlaczego? Karmy z linii senior mają obniżony poziom białka, dzięki czemu chronione są właśnie nerki. Ważne jest także regularne badanie moczu i krwi swojego psa. Czasami pies może nie wykazywać żadnych objawów toczącej się już choroby, natomiast pewne odchylenia od normy możemy zauważyć w obrazie krwi czy moczu. Jeśli zauważysz jakiekolwiek niepokojące objawy, takie jak większa ilość wypijanej wody czy oddawanego moczu – zgłoś się do lekarza weterynarii. Pamiętaj także o bezpieczeństwie Twojego pupila. Wiele niebezpiecznych substancji czy trucizn może doprowadzić do ostrej niewydolności nerek. Choroby nerek. Kilka słów na koniec Niewydolność nerek daje bardzo różne objawy, czasami są one mało charakterystyczne. Warto regularnie odwiedzać lekarza weterynarii i zgłaszać się na wizyty kontrolne. Istotne jest badanie krwi i moczu naszych zwierząt, szczególnie często po 5 roku życia. Przewlekła niewydolność nerek jest chorobą nieuleczalną. Jednak odpowiednio wcześnie postawiona diagnoza i współpraca z lekarzem weterynarii, pozwala na wydłużenie życia psa o kilka lat. Witam, Zacznę od początku,bo nie mam pojęcia o sie dzieje z sunia i proszę o jakies nakierowanie mnie chociaż Panie Doktorze. Suczka-mieszaniec,10 lat,sterylizowana. Przewlekle przyjmuje od okolo 1,5 roku leki molsidomina i cardalis z powodu powiększenia serca i objawów niewydolnosci. W ubieglym tygodniu podczas spaceru wydarzylo sie cos co bardzo mnie zaniepokoilo- sunia stracila równowagę i upadla na bok,po czym miala problemy ze wstaniem bo sprawiala wrażenie lekko pobieglam do weterynarza który uznal ze byc może krążeniowo cos sie zadziało i suczka miala wykonane echo,rtg klatki piersiowej i ekg-z badan wynikało ze kardiologicznie jest stabilna. Weterynarz zalecil dalsza obserwacje i w razie czego kontrolę. Dwa dni później rano suczka czula sie zle,zataczala sie,nie mogla praktycznie ustać na lapach,tylko lezala,nie miala apetytu i wydawala sie bez w badaniu stwierdzil oczopląs poziomy,powiększone wezly chlonne. Suczka otrzymala domięśniowo deksametazon,enroxil oraz furosemid i 2 dniach byla widoczna poprawa i suczka w tej chwili otrzymuje doustnie dalej wymienione wczesniej leki,oprocz fraxiparine. Na kontroli byl juz inny weterynarz,pierwszy mowil o możliwości zrobienia w innym miescie drogiego badania tomografii komputerowej na które w tej chwili mnie nie stać. Drugi stwierdzil ze badanie wcale moze nie wnieść nic do rzeczy. Zaczynam sie już w tym wszystkim gubić bo weterynarze nie byli jednomyślni,jeden uznal te 2 incydenty neurologiczne jako jakas aurę,ktora juz pewnie sie nie powtórzy,natomiast drugi podejrzewa mikro zator mózgu,tyle ze nie wiadomo co wiem jak będzie wyglądać leczenie,nie wiem nie powiedzieli mi jak dlugo ma trwać leczenie sterydem i co dalej,na kontrole mam przyjść za 4 dni. Na chwile obecna wiem tylko tyle ze z sunia jest poprawa,wrocil jej apetyt,choc nadal ma problemy z równowaga i czesto się przewraca i zatacza,to jednak probuje pomalutku chodzic co bardzo mnie jeszcze ze otoskopowo byly badane uszy i brak tu patologii. Moze Doktor cos poradzi,co dalej? Co moze jej dolegać? Czy powroci do dawnej sprawności? Czy jesli to bylby udar to musialaby tak jak ludzie juz na stale brac np acard? Bardzo dziekuje i pozdrawiam. Karolina Jest kilka rodzajów wirusa, atakujących przewód pokarmowy psa. Wszystkie maja podobne objawy: biegunka (mogą być ślady krwi), cuchnące wymioty żółtawą pianą, odwodnienie, duże osłabienie, zupełny brak apatytu, osowiałość, apatia. Tylko szybka reakcja -wizyta u weterynarza– może zadecydować , że nasz pies przeżyje. Dodatkowe informacje: Parvowirus psów powoduje obecnie najczęściej występujące dolegliwości chorobowe spowodowane zakażeniem u młodych psów. Parwowiroza jest wysoce zakaźną chorobą, która charakteryzuje się biegunką i wymiotami i jest wywoływana przez parwowirusa typ 2 (z podtypami) - CPV-2. Ciągłe szczepienie psów pomaga zapobiegać rozprzestrzenianiu tej choroby, lecz nadal są psy, które ulegają zakażeniu i giną z powodu Parwowirozy. CPV-2 potrafi przeżyć w każdym otoczeniu - na ubraniu, misce do karmienia, podłodze klatek około pięciu miesięcy w sprzyjających warunkach. Owady i gryzonie mogą być przenosicielami choroby, ponieważ Parwowirusy są odporne na niekorzystne wpływy środowiska zewnętrznego takie jak wysoka temperatura i kwasy. Poddany działaniu ultrafioletu i chloru Parwowirus ginie. Istotnym czynnikiem w przebiegu zakażenia jest obecność pasożytów w organizmie psa, właściciele kojarzą początek choroby z wymiotami z robakami. Zwykle czas inkubacji - od zetknięcia się z wirusem do wystąpienia objawów choroby - wynosi od siedmiu do czternastu dni, a aktywne wydzielanie wirusa w kale zaczyna się od trzeciego dnia po kontakcie, często przed objawami klinicznymi, zanika po około dwóch tygodniach od zakażenia. Objawy choroby są zróżnicowane, co do nasilenia i zagrożenia dla życia, w wielu przypadkach dorosłe psy po zetknięciu z wirusem nie wykazują objawów lub są one znikome. Większość zachorowań ma miejsce u psów młodszych w wieku do sześciu miesięcy a śmiertelność osiąga szczyt u szczeniąt około dwunastego tygodnia życia. Występują również znaczące różnice w przebiegu infekcji pomiędzy rasami. Najczęstszą postacią Parwowirozy jest zapalenie jelit, silne wymioty, biegunka,odwodnienie, ciemne krwiste odchody, brak łaknienia, chęć do picia – niestety nasilająca wymioty, w ciężkich przypadkach gorączka i obniżona liczba białych krwinek. Choroba potrafi rozwijać się błyskawicznie i powodować śmierć po dwóch dniach. Nie wszystkie przypadki krwawej biegunki z wymiotami są powodowane przez parwowirusa. Leczenie choroby jest nieskomplikowane i nakierowane na uzupełnianie płynów utraconych przez wymioty i biegunkę, co jest podstawowe dla przeżycia, najczęściej stosuje się dożylne podawanie elektrolitów,możliwe jest również podawanie podskórne i doustne w mniej groźnych przypadkach. Stosowanie antybiotyków ma zapobiegać wtórnym zakażeniom bakteryjnym, ważne są również leki przeciwwymiotne i przeciw spożywania pokarmów jest ważnym elementem terapii, uszkodzony nabłonek jelit ma szanse zregenerować się. Szczepionki przeciw parwowirozie zawierają atenuowanego (zmodyfikowanego, osłabionego żywego wirusa), który pobudza produkcję przeciwciał odpornościowych nie powodując choroby . Problemem w szczepieniu jest obecność przeciwciał matczynych, które szczenięta pobierają w pierwszych dniach życia z mlekiem (siarą) - przeciwciała matczyne osłabiają efekt szczepionkowego wirusa wiążąc się z nim (neutralizują rozpoznane zagrożenie) Kiedy matczyne przeciwciała znikają z krwi szczenięcia można mówić o skutecznym szczepieniu i właśnie ten okres jest najgroźniejszy w życiu szczeniąt – kiedy poziom matczynych przeciwciał jest za niski do obrony a za wysoki dla zadziałania szczepionki. Stąd powstały programy szczepień wczesnych powodujące eliminację przeciwciał matczynych i przyspieszające wytwarzanie odporności czynnej u szczeniąt w wieku od dwunastego do szesnastego tygodnia życia. Darek Pankrac Po chorobie... Przebycie parwowirozy bardzo często sprawia, że przewód pokarmowy psa jeszcze przez dłuższy czas po wyleczeniu jest bardzo delikatny i nie funkcjonuje prawidłowo. Wirusy choroby powodują w ścianach jelit poważne uszkodzenia, zaburzając przebiegające w nich procesy trawienia i wchłaniania. Psy, które przechorowały parwowirozę podczas powrotu do zdrowia powinny być karmione niewielkimi porcjami dietetycznych pokarmów. Bardzo stopniowo i dopiero po całkowitym wyleczeniu wprowadza się do ich jadłospisu ciężko strawne produkty (kości, mleko, jaja). U wyleczonych psów należy przede wszystkim stosować często i regularnie preparaty przeciwrobacze, które zapobiegają dodatkowemu osłabianiu jelit przez pasożyty. To właśnie one są częstą przyczyną przewlekłych i nawracających biegunek. Po wykluczeniu parazytoz można założyć, że niektóre z podawanych suce pokarmów są przez nią źle tolerowane i wywołują biegunki. Proponuję przez pewien czas wykluczyć z jej diety kości, a kaszę i makaron zastąpić ryżem. Przy braku poprawy warto będzie spróbować gotowych diet weterynaryjnych, zalecanych u psów z wrażliwym przewodem pokarmowym. Riwana Antczak, Arakdiusz Silny Opracowanie drugie: Parwowiroza jest często spotykaną chorobą zakaźną psów. Najczęściej dotyczy zwierząt młodych, ale może też dotyczyć dorosłych i starych nie zaszczepionych psów. Jest wywoływana przez parwowirus (CPV-2), który atakuje m. in. komórki krypt jelitowych, szpiku kostnego, mięśnia sercowego oraz tkankę limfatyczną. Występowanie i drogi zakażenia: Najczęściej chorują psy młode (do 6 mies.) oraz starsze (8-12 lat), a także inne, u których wystąpiło przejściowe osłabienie odporności. Zaobserwowano większą wrażliwość na zakażenie parwowirusem u rottweilerów, dobermanów, pitbullterierów, owczarków niemieckich i labradorów. Do zakażenia może dojść drogą pokarmową, np. przez zanieczyszczoną kałem karmę lub wodę oraz przez bezpośredni kontakt z chorym zwierzęciem lub ozdrowieńcem. Objawy: Objawy pojawiają się w 7-14 dni po zakażeniu. Stąd często właściciele szczeniąt kupionych na giełdach lub wystawach z pierwszymi objawami choroby spotykają się kilka dni po zakupie. Pierwszym objawem choroby jest biegunka i/lub wymioty. Biegunka najczęściej zawiera przetrawioną krew, stąd jej charakterystyczny, nieprzyjemny zapach oraz brunatne zabarwienie. Temperatura ciała może być podwyższona (do 41,5oC) lub obniżona. Pies jest obolały, apatyczny i osłabiony, nie interesuje się jedzeniem. W badaniach krwi stwierdza się znaczne obniżenie białych krwinek (tzw. leukopenia). Bardzo groźnym dla życia następstwem biegunki i wymiotów jest odwodnienie, dlatego należy jak najszybciej nawodnić chorego psiaka. W końcowym stadium parwowirozy może wystąpić żółtaczka oraz DIC (zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego). Możliwa jest również postać sercowa parwowirozy, ostatnio, ze względu na szeroko stosowane szczepienia, rzadziej spotykana. Rozpoznanie: Podejrzewać chorobę należy u każdego szczeniaka kupionego w dużych skupiskach zwierząt, szczepionego tuż przed sprzedażą, nie szczepionego lub nie odrobaczonego (u zwierząt zarobaczonych szczepionki nie dają odpowiedniej odporności), u którego wystąpi biegunka lub wymioty. Jeżeli biegunka zawiera krew, należy chorobę traktować bardzo poważnie i jak najszybciej udać się do lekarza weterynarii! Dla życia zwierzęcia każda godzina zwłoki może być groźna! W ocenie stanu pacjenta pomagają badania krwi - morfologia oraz badania biochemiczne. Potwierdzeniem rozpoznania są badania serologiczne, wykonywane z surowicy lub z kału chorego zwierzęcia. Leczenie: Odpowiednie nawodnienie (w oparciu o objawy i badania krwi) - najlepiej dożylne, u bardzo młodych szczenią może być doszpikowe. Podaje się płyny wieloelektrolitowe (najlepiej płyn Ringera z mleczanami), a w przypadku hipoglikemii również glukozę. Surowica odpornościowa, leki podnoszące odporność Całkowita głodówka przez 24-48 godzin! Potem - według zaleceń lekarza. Najczęściej wprowadzamy w małych ilościach gotowe karmy dietetyczne (np. Eukanuba Veterinary Diet Intestinal Puppy lub Royal Canin Intestinal Diet). Leki przeciwwymiotne (np. metoklopramid) i przeciwbiegunkowe Antybiotyki - stosowane są osłonowo, ponieważ zniszczona błona śluzowa jelit oraz osłabiona odporność organizmu predysponuja do wtórnych zakażeń bakteryjnych. Leczenie wspomagające - witaminy, preparaty usprawniające pracę wątroby Leki, których nie wolno stosować: Glikokortykosteroidy - osłabiają mechanizmy obronne organizmu. Wyjątkowo można stosować w przypadku wystąpienia wstrząsu. Leki przeciwkrwotoczne - mogą wywołać zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC) Leki doustne - przez pierwsze 24-48 godzin oraz gdy występują wymioty Rokowanie: Procent przeżywających psów zależy od zjadliwości wirusa, poziomu odporności zwierzęcia oraz od intensywności opieki lekarskiej. Przy intensywnym leczeniu przeżywa nawet do 80-90% psów, jeżeli dołączą się powikłania, śmiertelność może sięgać nawet 100%. Profilaktyka: Profilaktyka parwowirozy polega na regularnym stosowaniu szczepień ochronnych. Szczepienie szczeniąt: I szczepienie - w wieku 6 tyg. II szczepienie - w wieku 9 tyg. III szczepienie - w wieku 12 tyg. u ras szczególnie wrażliwych zaleca się dodatkowe szczepienie w wieku 15-16 tyg. Szczepienie psów dorosłych: Szczepienia przypominające wykonuje się co roku U suk hodowlanych - dodatkowe szczepienie 2 tyg. przed kryciem (zwiększona ilość przeciwciał przekazywana szczeniętom) UWAGA!!! Psy, które przechorowały parwowirozę należy izolować od od innych, zdrowych psów przez co najmniej 1 tydzień od całkowitego wyleczenia Maja Ingarden Czym jest udar u psa i jak do niego dochodzi Udar u psa to stosunkowo częsta przypadłość, która niestety może skończyć się tragicznie. Jedyna szansą na szybkie rozpoznanie choroby i zapewnienie psu należytej opieki jest zapoznanie się z objawami udaru u psa i sposobami postępowania w razie ich udar może przydarzyć się psu w każdym wieku, jednak najczęściej dotyka on osobniki starsze, borykające się z nadwagą, chorobami serca oraz nadciśnieniem. Udarem u psa nazywamy ostry i niepostępujący proces patologiczny, obejmujący tkankę nerwową w czasie dł

udar u starego psa